Είναι γεγονός ότι για πολλά χρόνια ο τρόπος που έκανε αξιολόγηση και επέλεγε κανείς τους συνεργάτες ήταν «αν τους φάνηκε καλό παιδί». Ούτε καν, αν μπορούσε να δέσει με την
ομάδα σαν εργαζόμενος ή αν η συνεργασία του με του υφισταμένους ή
ανωτέρους του θα «έδενε».
Με το ίδιο σκεπτικό πολλοί παλαιοί γονείς, επέλεγαν και ενέκριναν το γαμπρό
ή τη νύφη. Δεν εξετάζω το πόσοι γάμοι του παρελθόντος (και δυστυχώς
ακόμα και τώρα σε υποανάπτυκτες κοινωνίες), άφησαν πίσω δράματα,
δυστυχισμένα ζευγάρια και κυρίως παιδιά.
Και αν ήταν τυχεροί… «είχε καλώς» αλλιώς, γευόντουσαν τις συνέπειες.
Πόσες φορές όμως δε μας έτυχε να δούμε και να εγκρίνουμε ένα άτομο, το
οποίο στη συνέχεια μας απογοήτευσε οικτρά;
Για την ιστορία το άτομο στα Αγγλικά ονομάζεται «person», λέξη, η οποία προέρχεται από την ελληνική λέξη, «πρόσωπο» = προσωπείο = μάσκα. Η μάσκα είναι η «κοινωνική συμπεριφορά» ενός ατόμου.
Ένα άτομο μπορεί να έχει αρκετές «κοινωνικές συμπεριφορές» αλλά μία χρόνια, την οποία συνήθως καλύπτει με τη λεγόμενη «Κοινωνική συμπεριφορά». Είναι αυτό που λέμε, ο χαρακτήρας του.
Είναι βασικό λοιπόν να εντοπίσει κανείς την «πίσω από τη μάσκα» προσωπικότητα, γιατί συνήθως ερωτευόμαστε και προσλαμβάνουμε σύμφωνα με το «κοινωνικό προσωπείο», για να απογοητευτούμε αργότερα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα στην μεν πρώτη περίπτωση να «κτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο» ή να καταλήγουμε με ένα διαζύγιο, στη δε δεύτερη, είναι σα να, «κόβουμε την καρωτίδα μας με ένα ξυράφι και να χάνουμε τόσο εισόδημα, όσο αίμα χάνουμε από την καρωτίδα μας».
Η Ανθρώπινη Αξιολόγηση έχει να κάνει με τις Συναισθηματικές Εκδηλώσεις των ατόμων σε κάθε δεδομένη στιγμή και έχει άμεση σχέση με την «ΚΙΝΗΣΗ». (στα ελληνικά η λέξη «συγκίνηση» αποτελείται από: συν+κίνηση. Στα Αγγλικά η λέξη emotion, αποτελείται από:e+motion=κίνηση προς τα εμπρός).
ΠΧ. Ένα χαρούμενο άτομο κινείται πιο γρήγορα από ένα στεναχωρημένο άτομο, κάτι που μπορεί να το παρατηρήσει κανείς και στον ίδιο του τον εαυτό. Επίσης έχει να κάνει και με το πόση «κίνηση» αντέχει γύρω του ένα άτομο. Πχ. Μία δύσκολη κατάσταση προσωπική ή εργασιακή, απαιτεί αρκετή προσπάθεια (κίνηση) για να επιλυθεί. Κάποιοι ρίχνονται με τα μούτρα και την επιλύουν και κάποιοι άλλοι παραδίδονται ή καταρρέουν.
Άρα, ένα αργό άτομο δε μπορεί να δέσει με μια ομάδα που λειτουργεί σα «μελίσσι» ή κάτω από ένα «γρήγορο» διευθυντή και το αντίστροφο.
Το συναίσθημα λοιπόν, ουσιαστικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια έκφραση της ανοχής της κίνησης και επομένως είναι μια ένδειξη του πόσο ζωντανό είναι ένα άτομο. Το ερώτημα δεν είναι «Να ζει κανείς ή να μη ζει» αλλά το «Πόσο ζωντανός μπορεί να είναι;”
Και η Αξιολόγηση αυτό ανακαλύπτει!!!
…
