Κριτική ή αξιολόγηση είναι ο Δικαστής για όλους και για όλα;
Αν κάποια μέρα της ζωής μας αποφασίσουμε να γίνουμε παρατηρητές των σκέψεων μας, τα συμπεράσματα θα μας εκπλήξουν και μάλιστα πολύ.
Πόσο χρόνο αφιερώνουμε στο να κρίνουμε τους άλλους αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η κριτική και η αξιολόγηση έχει μπει πολύ έντονα στη ζωή μας και αυτό πρέπει να ξέρουμε πως να το διαχειριστούμε.
Ξυπνάμε… «ΩΧ! Χάλια είμαι σήμερα, πως είμαι έτσι, μα καλά από μένα τα περιμένουν όλα, αυτή η κατάσταση είναι ανυπόφορη, κλπ».
Στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι, σε κάθε μας δραστηριότητα, συνάντηση, συναναστροφή.
Αυτή η φωνούλα μέσα μας δεν κάνει άλλη δουλειά λοιπόν από το να κρίνει τους πάντες και τα πάντα χωρίς εξαιρέσεις.
Κοινώς δικαστής.
Κρίνουμε και επικρίνουμε διαρκώς, και συνήθως αυτή η κριτική είναι κυρίως αρνητική.
Υπάρχει αυτός ο δικαστής μέσα μας που κάθε στιγμή ανακοινώνει την εντιμηγορία του.
Όταν αφορά τον ίδιο μας τον εαυτό μας γεμίζει ενοχές, πικρία για τα λάθη μας, παρόντος και παρελθόντος, για αυτά που κάνουμε,
για αυτά που δεν κάνουμε, τα ελαττώματα μας, τις αντιδράσεις, τις σκέψεις, τα μειονεκτήματα μας.
Ανά πάσα ώρα και στιγμή η φωνούλα μέσα μας κρίνει με την ίδια αυστηρότητα και τον περίγυρο μας, γνωστούς και αγνώστους.
Αποτέλεσμα;
Η ζωή μας να μοιάζει με ένα ατέλειωτο δικαστήριο.
Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, προχωράμε και στο επόμενο βήμα.
Όχι μόνο κρίνουμε, αλλά και συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, κάτι που μας οδηγεί αναπόφευκτα να τρέμουμε για τις κρίσεις
και τις επικρίσεις των άλλων προς το πρόσωπό μας.
Ποιες είναι οι ανάγκες μας;
Οι ανάγκη μας στις απαιτήσεις των δικών μας κρίσεων αλλά και των κρίσεων των άλλων ασκεί πάνω μας
μια διαρκή πίεση που μας κουράζει, μας δημιουργεί στρες και έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα της ζωής μας.
Αξίζει λοιπόν τον κόπο να αφιερώσουμε λίγο χρόνο από την ζωή μας, ώστε με ειλικρίνεια να απαντήσουμε σε κάποια ερωτήματα.
Ας παρατηρήσουμε , πως αυτές οι κριτικές μας επηρεάζουν σε συναισθηματικό και σωματικό επίπεδο.
Γιατί κρίνουμε;
Η απάντηση είναι απλή.
Κρίνουμε γιατί έτσι μάθαμε.
Γιατί όλοι κάπου έχουν τον δικαστή μέσα τους.
Από τα πρώτα στάδια της ζωής μας ακούμε κριτική από το περιβάλλον μας.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ενήλικες θεωρούν ότι είναι σωστό να μεγαλώνουμε.
Αν αντιμετωπίσω έναν άνθρωπο έτσι όπως είναι τον υποβιβάζω, αν αντιμετωπίσω όπως είναι ικανός να γίνει τον εξυψώνω, μας συμβουλεύει ο Γερμανός γραφέας Γκαίτε.
Ένα μικρό τίπ αυτοβοήθειας είναι να σκεφτούμε τι ή ποιόν ακριβώς κρίνουμε.
Συμπεριφορές, πράξεις, αντιδράσεις ή μήπως το άτομο που ενεργεί;
Κάθε κριτική που δεχόμαστε θα αντιλαμβανόμαστε πόσο άδικη και άσκοπη είναι από μόνη της και θα μας βοηθήσει
σταδιακά να απαλλαγούμε και εμείς από αυτή την άβολη και άσχημη συνήθεια.
Η καλοπροαίρετη και με αγάπη αλλά και καλό τρόπο παρατήρηση μπορεί να πάρει τη θέση της κριτικής
και της επίκρισης χαρίζοντας μας ηρεμία και ασφάλεια.
Κάθε φορά που θα μπαίνετε στη διαδικασία της κριτικής,
σταματάτε και διώχνετε αμέσως τη σκέψη ή την φράση που πάτε να ξεστομίσετε.
Σκοπός μας δεν είναι να φτάσουμε σε ένα είδος ουδέτερης κατάστασης, όπου δεν υπάρχει καθόλου αυτοκριτική.
Στόχος μας θα πρέπει να είναι λοιπόν να αντικαταστήσουμε την αυτοκριτική και τα αρνητικά συναισθήματα που τη συνοδεύουν
με την ικανότητα να αποδεχόμαστε, να αγαπάμε όλο και περισσότερο τον εαυτό μας, τους άλλους, την πραγματικότητα και τη ζωή!!!
Με εκτίμηση,
Ελισάβετ Μακρή.
