Εσύ πόσες μέρες τον χρόνο γιορτάζεις ως γυναίκα;
Η Ημέρα της γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου και αποτελεί μια ημέρα αφιερωμένη στα δικαιώματα,
αλλά και τις επιτεύξεις των γυναικών στο κόσμο.
Αν μη τι άλλο, η ημέρα αυτή είναι γεμάτη συναισθήματα καθώς καθώς γιορτάζουμε τις γυναίκες της ζωής μας,
και αναγνωρίζουμε τις επιτυχίες τους, όπως το δικαίωμα ψήφου, αλλά την ισότητα των φύλων στον χώρο εργασίας.
Ωστόσο η Ημέρα της γυναίκας δεν είναι μόνο μια ημέρα για γιορτή και πανηγυρισμούς,
αλλά για να συνειδητοποιήσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες παγκοσμίως!
Από τη μια πλευρά, η Ημέρα της γυναίκας είναι μια χαρούμενη γιορτή,
είναι μια ευκαιρία να επικεντρωθούμε στις γυναίκες που έχουν πετύχει σπουδαία πράγματα αλλά και να πάρουμε έμπνευση!
Είναι μια ημέρα για να αναγνωρίσουμε το ρόλο που οι γυναίκες έχουν στην οικογένεια, την οικονομία αλλά και την κοινωνία.
Κυρίως όμως είναι μια ευκαιρία για να εκφράσουμε την αγάπη και την εκτίμησή μας στις γυναίκες που αγαπάμε.
Γυναίκες που σημάδεψαν την ιστορία με το έργο τους!
Πριγκίπισσα Νταϊάνα
Η Αγγλίδα πριγκίπισσα Νταϊάνα (Πριγκίπισσα της Ουαλίας από το 1981 έως το 1996),
υπήρξε μια εμβληματική προσωπικότητα της τελευταίας εικοσαετίας του 20ου αιώνα.
Αποτελούσε την επιτομή της γυναικείας ομορφιάς, της αίγλης αλλά και της φινέτσας, ενώ ταυτόχρονα θαυμαζόταν για το πρωτοποριακό φιλανθρωπικό της έργο, ειδικότερα για ασθενείς με AIDS και την υποστήριξη της εκστρατείας για την απαγόρευση των ναρκών κατά προσωπικού.
Παντρεύτηκε τον διάδοχο του βρετανικού θρόνου πρίγκιπα Κάρολο το 1981 κι έλαβε τον τίτλο της Πριγκίπισσας της Ουαλίας.
Με τον Κάρολο, απέκτησαν δύο παιδιά, τον πρίγκιπα Γουίλιαμ αλλά και τον πρίγκιπα Χάρι.
Ο αδόκητος θάνατός της, που δημιούργησε δεκάδες θεωρίες συνωμοσίας, εκτόξευσε ακόμη περισσότερο τη φήμη της.
Παιδική ηλικία
Η Νταϊάνα φοίτησε σε δημόσιο σχολείο και διακρίθηκε για τις αθλητικές της επιδόσεις, ιδιαίτερα στην κολύμβηση.
Φιλοδοξούσε να γίνει μπαλαρίνα, αλλά θεωρήθηκε πολύ ψηλή.
Η γνωριμία με με τον Κάρολο και ο γάμος τους
Η Νταϊάνα συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Κάρολο, Πρίγκιπα της Ουαλίας τον Νοέμβριο του 1977 όταν η ίδια ήταν 16 ετών.
Ο Κάρολος ήταν ζευγάρι με τη μεγαλύτερη αδερφή της, Λαίδη Σάρα.
Και οι δυο ήταν καλεσμένοι ένα σαββατοκύριακο στην εξοχή το καλοκαίρι του 1980, όταν η Νταϊάνα τον παρακολούθησε να παίζει πόλο
και ο Κάρολος έδειξε ένα σοβαρό ενδιαφέρον για αυτήν ως πιθανή νύφη.
Η σχέση τους συνεχίστηκε όταν την κάλεσε για ένα σαββατοκύριακο ιστιοπλοΐας πάνω στο βασιλικό γιοτ Britannia.
Ακολούθησε μια πρόσκληση για το Balmoral (κατοικία της βασιλικής οικογένειας στη Σκωτία) για ένα σαββατοκύριακο τον Νοέμβριο του 1980, ώστε η Νταϊάνα να συναντήσει τη βασιλική οικογένεια.
Ο γάμος της με τον πρίγκιπα της Ουαλίας έγινε στις 29 Ιουλίου 1981, στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο και μεταδόθηκε
από την τηλεόραση σε 750 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως.
Ο απροσδόκητος θάνατος
Ένα βράδυ 31 Αυγούστου 1997, η Νταϊάνα με τον τότε σύντροφό της Ντόντι Αλ Φαγιέντ, με τον οδηγό Ανρί Πολ
αλλά και τον σωματοφύλακα του Αλ Φαγιένγτ, Τρέβορ Ρις Τζόουνς, μπήκαν σε μια Mercedes-Benz S280,
την ώρα που δεκάδες παπαράτσι τους καταδίωκαν για μια φωτογραφία.
Ο οδηγός λοιπόν στην προσπάθειά του να ξεφύγει από το κυνηγητό των παπαράτσι μπήκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο τούνελ «Pont de l Alma»,
έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και συγκρούστηκε στα τοιχώματα της σήραγγας.
Ο Ντόντι Αλ Φαγιέντ αλλά και ο οδηγός του αυτοκινήτου σκοτώθηκαν ακαριαία.
Η Νταϊάνα πέθανε λίγες ώρες μετά και ο μοναδικός επιζών του τροχαίου δυστυχήματος ήταν ο σωματοφύλακας.
Ως επίσημη αιτία θανάτου αναφέρθηκε η διαρρηγμένη πνευμονική φλέβα.
Η κηδεία της Νταϊάνα έγινε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1997, στο Αβαείο του Γουέστμινστερ.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στους δρόμους για να παρακολουθήσουν τη νεκρώσιμη ακολουθία,
ενώ 2,5 δισεκατομμύρια την παρακολούθησαν σε ζωντανή μετάδοση σε όλο τον κόσμο.
Η Νταϊάνα τάφηκε στο οικογενειακό της κτήμα, Althorp, στο Northamptonshire.
Μελίνα Μερκούρη
Το 1955 υπήρξε η χρονιά-σταθμός της καριέρας και της ζωής της: Πρωταγωνίστησε στην πρώτη κινηματογραφική της ταινία, την Στέλλα.
Η ταινία διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών και κατά την προβολή της, γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Ζυλ Ντασέν,
με τον οποίο έμεινε μαζί ως το τέλος της ζωής της.
Η Μελίνα Μερκούρη υπήρξε η μακροβιότερη υπουργός πολιτισμού και η λάμψη της προσωπικότητάς της ήταν διεθνής.
Ήταν πραγματικά τολμηρή αλλά και ήξερε να απολαμβάνει την ζωή με τρόπο οριακά αδιανόητο για της γυναίκες του καιρού της.
Η πορεία της ως ερμηνεύτρια
Η Μελίνα Μερκούρη είχε σπουδαία πορεία στη δισκογραφία καθώς έχουν κυκλοφορήσει πάνω από δεκαπέντε δίσκοι της,
πέρα από soundtrack ταινιών αλλά και θεατρικών παραστάσεων.
Έχει τραγουδήσει μεγάλους Έλληνες συνθέτες, Μάνο Χατζιδάκι (με τον οποίο τους συνέδεε προσωπική φιλία), Μίκη Θεοδωράκη,
Σταύρο Ξαρχάκο, Γιάννη Μαρκόπουλο και Βασίλη Τσιτσάνη.
Ο αγώνας ως υπουργός Πολιτισμού
Διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού κατά τα χρονικά διαστήματα 1981-1989 και 1993-1994,
θέση η οποία της έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει εκστρατεία για την επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων της Ακρόπολης
από τον Λόρδο Έλγιν, τα οποία βρίσκονται στις προθήκες του Βρετανικού Μουσείου.
Το 1982 , έθεσε το θέμα της επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO.
«Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για εμάς», έλεγε.
«Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας».
Και «αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω.
Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ».
Επίσης έχει ιδρυθεί, σύμφωνα με επιθυμία της, από το σύζυγό της Ζυλ Ντασένκαι με τη συμμετοχή προσωπικοτήτων παγκόσμιας ακτινοβολίας, όπως ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, ο Γάλλος πολιτικός Ζακ Λανγκ κ.ά.
το Πολιτιστικό Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη, το οποίο έχει ως στόχο την επιστροφή των κλαπέντων γλυπτών του Παρθενώνα.
Ο θάνατός της
Στη δεύτερη θητεία της στο υπουργείο πολιτισμού δίνει μεγάλη σημασία στην εισαγωγή του πολιτισμού,
και της θεατρικής αγωγής στα σχολεία, αλλά καταβεβλημένη από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο,
άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994.
Η σορός της έφτασε στην Ελλάδα στις 8 Μαρτίου του 1994 και τέθηκε σε διήμερο λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών, ενώ ταυτόχρονα κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος.
Την Πέμπτη 10 Μαρτίου του 1994 ψάλλεται η νεκρώσιμος ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και αμέσως μετά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τη συνοδεύουν ως το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους.
Ενταφιάστηκε σε οικογενειακό τάφο.
Ο θάνατός της προκάλεσε εκδηλώσεις συγκίνησης σε όλο τον κόσμο.
Την ώρα της κηδείας της λοιπόν, τα θέατρα και τα μαγαζιά στο Μπρόντγουεϊ παραμένουν κλειστά.
Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ
Η Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ (Αθήνα, 29 Αυγούστου 1926),
είναι Ελληνίδα, βυζαντινολόγος – ιστορικός μικρασιατικής καταγωγής.
Υπήρξε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης το 1967,
η πρώτη γυναίκα πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης στην 700 χρόνων ιστορία του, το 1976,
αλλά και Καγκελάριος των Πανεπιστημίων Παρισίων.
Ακόμη, είναι Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως στη UNICEF.
Μια γυναίκα μαχητής.
Από τα προσφυγικά του Βύρωνα, τη φτώχεια, την κατοχή και την ενεργή δράση της στην αντίσταση, στο Παρίσι της διανόησης
αλλά και της πολιτικής ζωής.
Το κοριτσάκι, η κόρη του ψαρά, που έγινε σπουδαία γυναίκα, όχι μόνο δεν έχασε την ελληνικότητά της,
αλλά την ανήγαγε σε αυτό που ανέκαθεν ήταν σε κοσμοπολιτισμό.
Μια διαχρονική πρέσβης της Ελλάδας.
Το Παρίσι
Μετακόμισε στο Παρίσι το 1953 για να συνεχίσει τις σπουδές της.
Δύο χρόνια μετά την άφιξή της, διορίσθηκε στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας (CNRS)
και το 1964 έγινε διευθύντρια σπουδών του Κέντρου και το 1967 καθηγήτρια στη Σορβόννη.
Το 1966 έλαβε το δίπλωμα doctorat ès lettres, με τη μελέτη της για το Βυζάντιο και τη θάλασσα, που εκδόθηκε
από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις της Γαλλίας (Byzance et la mer, Παρίσι: Presses universitaires de France).
Διετέλεσε Διευθύντρια του Κέντρου Ιστορίας και Πολιτισμού του Βυζαντίου και της Χριστιανικής Αρχαιολογίας, έγινε Αντιπρύτανις (1970-1973)
και το 1976, Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης.
Εκεί γνώρισε τον σύζυγό της, τον Ζακ Αρβελέρ, που ήταν αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού της Γαλλίας,
ο οποίος καταγόταν από μεγαλοαστική οικογένεια του Παρισιού.
Με τον Ζακ Αρβελέρ απέκτησε λοιπόν μία κόρη, την Μαρί-Ελέν.
Σήμερα ζει μόνιμα στη Γαλλία.
Μαρία Κάλλας (Μαρία Σοφία Άννα Καικιλία Καλογεροπούλου)
‘Ηταν κορυφαία Ελληνίδα υψίφωνος του 20ού αιώνα.
Η φωνητική τέχνη της αλλά και οι ιδιάζουσες υποκριτικές της ικανότητες επαινέθηκαν από πλήθος κριτικών,
ενώ το οπερατικό κοινό τής χάρισε το προσωνύμιο La Divina.
Γεννήθηκε στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης από Έλληνες μετανάστες στην Αμερική,
ήταν κόρη του φαρμακοποιού Γεωργίου Καλογερόπουλου από τον Μελιγαλά Μεσσηνίας
και της Ευαγγελίας (Λίτσας) Δημητριάδη, από τη Στυλίδα Φθιώτιδος.
Το 1937 εγκαταστάθηκε με τη μητέρα της και τη μεγάλη αδελφή της στην Αθήνα, μετά το διαζύγιο των γονιών της
και εγγράφηκε στο Εθνικό Ωδείο.
Ο πρώτος ρόλος της λοιπόν ήταν η «Σαντούτσα» στην όπερα του Μασκάνι «Καβαλερία Ρουστικάνα», σε μία παράσταση των μαθητών του ωδείου.
Τα πρώτα βήματα στην Ελλάδα
Το επίσημο επαγγελματικό ντεμπούτο της έγινε κατά τη σεζόν 1940 – 1941 της Εθνικής Λυρικής Σκηνής,
στον μικρό ρόλο της Βεατρίκης στην οπερέτα Βοκκάκιος του Φραντς φον Σουπέ.
Ανέλαβε τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο λοιπόν στις 27 Αυγούστου 1942, εμφανιζόμενη ως «Τόσκα» στη φερώνυμη όπερα του Πουτσίνι.
Κατά τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 1943, συμμετείχε στον χορό της ελληνικής όπερας «Ο Πρωτομάστορας»
σε μουσική Μανώλη Καλομοίρη και πλοκή βασισμένη στο ομώνυμο έργο που ο Νίκος Καζαντζάκης είχε συγγράψει το 1908 – 1909 στο Παρίσι.
Τον Ιούλιο του 1943 πρωταγωνίστησε ξανά ως «Τόσκα» στο Θερινό Θέατρο Πλατείας Κλαυθμώνος.
Την άνοιξη του 1944 η Κάλλας επανεμφανίστηκε ως «Σαντούτσα» στην Καβαλερία Ρουστικάνα στο Θέατρο Ολύμπια,
αυτή τη φορά ούσα επαγγελματίας υψίφωνος.
Στη νέα παραγωγή του Πρωτομάστορα, που ανέβηκε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού τον Ιούλιο του 1944,
η μονωδός ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Επιστροφή στην Αμερική
Τον Σεπτέμβριο του 1945 επέστρεψε στη γενέτειρά της, όπου ζούσε ο πατέρας της, για να προωθήσει τη διεθνή της καριέρα,
αλλάζοντας το επίθετό της σε Κάλλας.
Παρότι έμεινε άνεργη έως το 1947, δεν το έβαλε κάτω και μετά από μία επιτυχημένη ακρόαση,
της ανέθεσαν να τραγουδήσει την «Τζιοκόντα» στην ομώνυμη όπερα του Αμίλκαρε Πονκιέλι στην Αρένα της Βερόνας,
έναν από τους σπουδαιότερους λυρικούς χώρους της Ιταλίας.
Αν και γλίστρησε στη γενική δοκιμή και στραμπούληξε τον αστράγαλό της, κατάφερε να κάνει με επιτυχία το πρώτο σημαντικό βήμα
της σταδιοδρομίας της στις 2 Αυγούστου του 1947.
Η Ιταλία και η γνωριμία με τον Τζιανμπατίστα Μενεγκίνι
Μαέστρος της παράστασης ήταν ο διάσημος Τούλιο Σεραφίν, ο οποίος θαύμαζε τη φωνή της και έγινε δάσκαλός της,
διευρύνοντας τους τεχνικούς αλλά και ερμηνευτικούς της ορίζοντες.
Όμως, στη Βερόνα ζούσε και ο βιομήχανος Τζιανμπατίστα Μενεγκίνι, που τη λάτρεψε, όχι μόνο ως καλλιτέχνιδα, αλλά και ως γυναίκα.
Έτσι, στις 21 Απρλίου του 1949, η Κάλλας τον παντρεύτηκε, παρότι είχε τα διπλά της χρόνια,
ίσως για να αναπληρώσει συναισθηματικά την απουσία της πατρικής φιγούρας, όπως γράφτηκε.
Με τη βοήθεια του Μενεγκίνι η καριέρα της Κάλλας απογειώθηκε σε ρόλους δραματικής υψιφώνου αλλά και δραματικής κολορατούρα.
Το 1951 εκπόρθησε και τη «Σκάλα» του Μιλάνου (άντρο της μεγάλης αντιπάλου της Ρενάτα Τεμπάλντι), με τους Σικελικούς Εσπερινούς του Βέρντι. Το 1954 η ευτραφής Κάλλας υποβλήθηκε λοιπόν σε διαιτητική θεραπεία για να χάσει κιλά και να μπορεί να ενσαρκώνει τους ρόλους της,
όχι μόνο με τη φωνή της, αλλά και με το παρουσιαστικό της.
Τον Ιούλιο του 1965 η Κάλλας συμμετείχε για τελευταία φορά σε σκηνική παρουσίαση όπερας, πρωταγωνιστώντας ως Τόσκα
σε μια επιτυχημένη παραγωγή στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, με σκηνοθέτη τον Φράνκο Τζεφιρέλι.
Αρκετά νωρίτερα, προσωπικοί- συναισθηματικοί λόγοι, αλλά και φωνητικής υγείας, είχαν οδηγήσει στη σταδιακή αραίωση των εμφανίσεών της.
Στις σπανιότερες αυτές παραστάσεις, άρχισαν να γίνονται περισσότερο εμφανή ορισμένα τεχνικά προβλήματα που είχε αποκτήσει η φωνή της,
με τις εικασίες για τα αίτιά τους να πληθαίνουν.
Μετά το 1965, η Κάλλας δεν ξανατραγούδησε δημοσίως για οκτώ έτη.
Η σχέση με τον Ωνάση
Τον Σεπτέμβριο του 1957, σε ένα πάρτι που είχε διοργανώσει η ίδια, η κοσμικογράφος Έλσα Μάξγουελ
σύστησε την Κάλλας στον Έλληνα εφοπλιστή και επιχειρηματία Αριστοτέλη Ωνάση.
Εν καιρώ, η γνωριμία τους εξελίχθηκε σε μια πολυσυζητημένη σχέση.
Το 1959, μετά από δέκα χρόνια γάμου, η Κάλλας άφησε τον Μενεγκίνι.
Παρά την πιθανή βλέψη της να παντρευτεί τον Ωνάση ή, έστω, να συμβιώσουν κατά αποκλειστικότητα, η σχέση τους,
τουλάχιστον η ρομαντική, έληξε δύο χρόνια αργότερα το 1968 όταν εκείνος την άφησε εξαπίνης για να παντρευτεί
τον Οκτώβριο του ίδιου έτους την Τζάκι Κέννεντι, χήρα του δολοφονηθέντος Αμερικανού Προέδρου Τζον Φ. Κέννεντυ.
Ωστόσο, βάσει δημοσιογραφικών πηγών της εποχής, οι δυο τους συνέχισαν να συναντιούνται στο Παρίσι διατηρώντας μια κάποια σχέση.
Ο θάνατός της
Η Μαρία Κάλλας κλείστηκε στο διαμέρισμά της στο Παρίσι αλλά και τον εαυτό της.
Η μεγάλη ντίβα έφυγε από τη ζωή το πρωί της 16ης Σεπτεμβρίου 1977 από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 54 ετών.
Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου 1977 στον Ελληνορθόδοξο Καθεδρικό Ναό του Αγίου Στεφάνου, στο Παρίσι.
Σύμφωνα με τη γνώριμη της Κάλλας, πιανίστα Βάσω Δεβετζή, η επιθυμία της ήταν να αποτεφρωθεί
και επιπλέον οι στάχτες της να σκορπιστούν στο Αιγαίο Πέλαγος.
Ωστόσο, δεν υπήρξε κάποια επίσημη ή ανεπίσημη καταγραφή της επιθυμίας αυτής, συνεπώς το γνήσιό της είναι αμφισβητήσιμο.
Μάλιστα, σύμφωνα με άλλα κοντινά της πρόσωπα η αποτέφρωση ήταν αντίθετη στις θρησκευτικές και ηθικές της πεποιθήσεις.
Παρά ταύτα, η σορός της αποτεφρώθηκε στο Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ, το μεγαλύτερο του μητροπολιτικού Παρισιού.
Δύο έτη αργότερα, τον Ιούνιο του 1979, έπειτα από μια σύντομη τελετή, ο τότε Υπουργός Πολιτισμού Δημήτρης Νιάνιας
σκόρπισε την τέφρα της από πυραυλάκατο που έπλεε στον Σαρωνικό κόλπο.
Ρένα Βλαχοπούλου
Η Ρένα Βλαχοπούλου γεννήθηκε στην Κέρκυρα.
Ο πατέρας της, Γιάννης Βλαχόπουλος, ανήκε στην αριστοκρατία του νησιού, ενώ η μητέρα της, Καλλιόπη,
ήταν κόρη κάποιας υπηρέτριας που εργαζόταν στο σπίτι των Βλαχόπουλων.
Οι γονείς της αγαπήθηκαν και παρά τις αντιδράσεις της οικογένειας του νέου, η οποία τον αποκλήρωσε, παντρεύτηκαν κι έκαναν εννιά παιδιά.
Τα έβγαζαν πέρα με δυσκολία.
Η Ρένα ήταν το πέμπτο παιδί και πήγαινε συχνά με τον πατέρα της στο αρχοντικό του κόντε Θεοτόκη, όπου υπήρχε πιάνο,
αλλά και μια δισκοθήκη με δίσκους των 78 στροφών.
Εκεί λοιπόν είχε την πρώτη της επαφή με τη μουσική και το τραγούδι.
Τα πρώτα βήματα
Σε ηλικία δεκαέξι χρονών τραγούδησε για πρώτη φορά σε κάποιο ζαχαροπλαστείο της Σπιανάδας,
όπου το 1938 γνώρισε αλλά και ερωτεύτηκε τον ποδοσφαιριστή της Α.Ε.Κ. Κώστα Βασιλείου.
Μαζί μετακόμισαν στην Αθήνα, όπου παντρεύτηκαν το καλοκαίρι του 1939.
Την ίδια χρονιά στο βαριετέ «Όασις» στο Ζάππειο, όπου ο Μίμης Τραϊφόρος παρουσίαζε νέους καλλιτέχνες,
η Ρένα δοκίμασε τις ικανότητές της στο τραγούδι.
Εντυπωσίασε τον Τραϊφόρο, που της ζήτησε να τραγουδά εκεί μονίμως.
Πράγματι την άλλη μέρα πήγε να τραγουδήσει στο βαριετέ φορώντας δανεική τουαλέτα, την οποία πάτησε και έπεσε κάτω.
Σημείωσε επιτυχία τραγουδώντας τη «Μικρή χωριατοπούλα», δηλαδή το ιταλικό τραγούδι Reginella Campagnola του Έλντο ντι Λατζάρο
που διασκεύασε στα ελληνικά ο Πωλ Μενεστρέλ.
Λίγους μήνες αργότερα, κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, το τραγούδι διασκευάζεται και πάλι από τον Γιώργο Οικονομίδη
και γνωρίζει ακόμα πιο μεγάλη επιτυχία ως «Κορόιδο Μουσολίνι».
Στη συνέχεια εμφανίζεται στο θέατρο Μοντιάλ του Μακέδου στην οδό Πανεπιστημίου σε επιθεώρηση με τη Σοφία Βέμπο,
τις αδελφές Καλουτά, τον Μάνο Φιλιππίδη, την Ηρώ Χαντά, τον Μίμη Κοκκίνη και τη Γεωργία Βασιλειάδου.
Παράλληλα ξεκινά να ηχογραφεί δίσκους γραμμοφώνου στην Οντεόν.
Το 1940, λίγες μέρες μετά την κήρυξη του πολέμου, οι Ιταλοί βομβαρδίζουν την Κέρκυρα.
Τότε σκοτώνονται και οι δύο γονείς της.
Με τον Βασιλείου χωρίζει και το 1943 παντρεύεται τον τραπεζίτη Γιάννη Κωστόπουλο.
Η «βασίλισσα της τζαζ»
Τότε ξεκινά συνεργασία στο «Πάνθεον» με τον συνθέτη Γιάννη Σπάρτακο, που της γράφει τραγούδια τζαζ, τα οποία είχαν μεγάλη επιτυχία.
Εξαιτίας αυτού ο Τύπος την αποκάλεσε «βασίλισσα της τζαζ».
Το τραγούδι Θα σε πάρω να φύγουμε, που τραγούδησε για πρώτη φορά στο Σινέ Νιους της οδού Σταδίου και αργότερα,
το φθινόπωρο του 1944 στην επιθεώρηση Welcome των Σακελλάριου – Ευαγγελίδη στο θέατρο Κυβέλη, ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα.
Με τον Σπάρτακο συνεργάστηκαν για αρκετά χρόνια.
Το 1946 χωρίζει με τον Κωστόπουλο.
Κινηματογραφικό ντεμπούτο
Το 1956 έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, παίζοντας δίπλα στον Νίκο Ρίζο και τον Στέφανο Στρατηγό,
στην πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία «Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες» του Γιάννη Πετροπουλάκη.
Ορόσημο για την καριέρα της υπήρξε το 1962, όταν η συμμετοχή της στην «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι,
στο θέατρο «Μετροπόλιταν», έγινε αφορμή να την προσέξει ο Γιάννης Δαλιανίδης και να την κάνει πρωταγωνίστρια του μιούζικαλ
«Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1963).
Μάλιστα ο ίδιος ο Φίνος, όταν την άκουσε να τραγουδά, φέρεται να της πρότεινε να υπογράψει ισόβιο συμβόλαιο με την εταιρεία του,
με την οποία γύρισε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Ορισμένες από τις ταινίες της Ρένας Βλαχοπούλου που ξεχωρίζουν
«Κάτι να καίει» (1963), «Ένα κορίτσι για δύο» (1963), «Η χαρτοπαίχτρα» (1964), «Κορίτσια για φίλημα» (1965), «Φωνάζει ο κλέφτης» (1965), «Η βουλευτίνα» (1966), «Ραντεβού στον αέρα» (1966), «Βίβα Ρένα» (1967), «Η ζηλιάρα» (1968), «Η Παριζιάνα» (1969), «Η θεία μου η χίπισσα» (1970), «Μια τρελή, τρελή σαραντάρα» (1970), «Ζητείται επειγόντως γαμπρός» (1971), «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι» (1971), «Η Ρένα είναι οφσάιντ» (1972), «Η Κόμισσα της Κέρκυρας» (1972).
Το 1976 ξεκίνησε καριέρα και στην τηλεόραση, πρωταγωνιστώντας στην τηλεοπτική σειρά του Αλέκου Σακελάριου
«Μια Αθηναία στην Αθήνα», ενώ τελευταίες εμφανίσεις της στη μικρή οθόνη ήταν οι «Μάμα Μία» και «Μάλιστα Κύριε»,
το 1988 η Βλαχοπούλου υπέστη γαστρορραγία.
Άρχισε η σταδιακή κάμψη της καριέρας της, καθώς δεν θα ήταν πλέον τόσο εκρηκτική και ζόρικη όπως ήταν ως τότε γνωστή
και θα τραγουδούσε πια σε πλέι μπακ.
Επιπλέον, την χειμερινή αυτή περίοδο εμφανιζόταν στο μουσικό θέατρο Ρεξ στην Αθήνα σε ένα νυχτερινό μουσικό πρόγραμμα,
πλαισιωμένη από τους Δημήτρη Μητροπάνο, Γλυκερία, Γιάννη Μηλιώκα και το συνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο.
Ο τρίτος γάμος
Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1967 παντρεύτηκε τον επιχειρηματία Γιώργο Λαφαζάνη.
Ο γάμος τους έγινε στη Μητρόπολη Αθηνών και ήταν λοιπόν ένα από τα μεγαλύτερα κοσμικά γεγονότα της χρονιάς.
Με τον Λαφαζάνη έζησαν αγαπημένοι έως τον θάνατό της.
Από κανέναν γάμο της όμως δεν απέκτησε παιδιά.
Ο θάνατός της
Απεβίωσε στις 7 το απόγευμα της Πέμπτης 29 Ιουλίου 2004 στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών.
Είχε μπει στο Ιατρικό Κέντρο στις 16 Ιουλίου για να χειρουργηθεί, έχοντας υποστεί διάτρηση στομάχου.
Το ιατρικό ανακοινωθέν ανέφερε ως αιτία θανάτου την ανακοπή καρδιάς.
Στις 30 Ιουλίου του 2004 η σορός της εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι Αγίου Λαζάρου του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών. Η κηδεία της τελέστηκε δημοσία δαπάνη το Σάββατο 31 Ιουλίου 2004 στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών
υπό τη συνοδεία της μπάντας της Φιλαρμονικής Εταιρείας «Μάντζαρος» που ήρθε από την Κέρκυρα,
με παρουσία πολλών συναδέλφων της αλλά και απλού κόσμου.
Την ημέρα της κηδείας της όλα τα καταστήματα στην Κέρκυρα παρέμειναν κλειστά ως ένδειξη πένθους.
Τον Σεπτέμβριο του 2016 το πολυτελές σπίτι της Ρένας Βλαχοπούλου στην περιοχή Δασιά της Κέρκυρας πουλήθηκε σε μια
ελληνική κατασκευαστική εταιρεία προκειμένου να ανακαινιστεί αλλά και να νοικιάζεται.
Έχει ακόμα και σήμερα λοιπόν τον τίτλο της τελευταίας κόμισσας της Κέρκυρας.
Και αυτές που δεν πρόλαβαν..
Από την άλλη μεριά όμως, η Ημέρα της Γυναίκας, είναι επίσης μια μέρα για να συνειδητοποιήσουμε τις δυσκολίες,
αλλά και τις αδικίες που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες σε όλο τον κόσμο.
Αν και έχουν γίνει πολλά βήματα προς την ισότητα των φύλων, η αλήθεια είναι ότι,
πολλές γυναίκες συναντούν ακόμη διακρίσεις αλλά και κακομεταχείριση.
Αφού λοιπόν είδαμε γυναίκες που ενέπνευσαν στο πέρας της ζωής τους, ήρθε η ώρα να δούμε και τις γυναίκες που δεν πρόλαβαν..
Και φυσικά, ήρθε η ώρα να αναφερθούμε στην έμφυλη βία, αλλά και τα θύματά της!
Τον όρο γυναικοκτονία δεν τον εφηύραμε ξαφνικά, στα πλαίσια ενός επικοινωνιολογικού παιχνιδιού.
Είναι ένας όρος, ο οποίος δημιουργήθηκε όπως κάθε άλλη λέξη, με σκοπό να περιγράψει κάτι πολύ συγκεκριμένο
και πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε στην Αγγλία το 1801.
Ειδικότερα έγινε χρήση αυτού του όρου για τη δολοφονία γυναικών και θηλυκοτήτων από άνδρες, επειδή είναι γυναίκες.
Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα να αναφέρουμε επίσης πέντε δολοφονίες γυναικών από συζύγους- συντρόφους (πρώην- νυν),
που έγιναν στην Ελλάδα μόνο, από το 2021 ως το 2023, όπου αυτός ο αριθμός αποτελεί μόνο ένα μέρος της ζοφερής πραγματικότητας που ζούμε!
Χανιά 17/1/2021
Στις 17 Ιανουαρίου η 54χρονη Βασιλική βρίσκεται νεκρή μέσα σε λίμνη αίματος στα Μεσκλά Χανίων.
Δράστης ο 48χρονος Νορβηγός σύντροφός της.
Την δολοφόνησε με 14 μαχαιριές.
Μακρινίτσα 5/4/2021
Στις 5 Απριλίου, η 28χρονη Κωνσταντίνα αλλά και ο αδερφός της βρίσκουν τραγικό θάνατο μέσα στο πατρικό τους στη Μακρινίτσα,
από τον 31χρονο πρώην σύζυγό της, ο οποίος δεν μπορούσε να αποδεχθεί τον χωρισμό τους.
Παραβίασε τα περιοριστικά μέτρα και αφαίρεσε τη ζωή δύο ανθρώπων και παραλίγο και της μητέρας τους.
Γλυκά νερά 11/5/2021
Η δολοφονία της 20χρονης Καρολάιν Κράουτς, στα Γλυκά Νερά στις 11 Μαΐου, από τον 32χρονο σύζυγό της,
παρουσία του 11 μηνών βρέφους της οικογένειας, σόκαρε λοιπόν το πανελλήνιο, που για περισσότερες από πέντε εβδομάδες
είχε ταυτιστεί με τον πόνο του συζύγου αλλά και πατέρα.
Ο δράστης είχε σκηνοθετήσει την δήθεν εισβολή ληστών στο σπίτι και για τους σκοπούς αυτούς αφαίρεσε και την ζωή του σκύλου της οικογένειας, ενώ και έπαιζε θέατρο επί 37 μέρες, οπότε και αναγκάστηκε να ομολογήσει.
Θεσσαλονίκη 2/3/2022
Το βράδυ της 2ας Μαρτίου, η 41χρονη Βίκυ, ιδιοκτήτρια τσιπουράδικου στη Θεσσαλονίκη
πέφτει νεκρή μπροστά στα μάτια των παιδιών της.
Ο πυγμάχος σύντροφός της λοιπόν μπαίνει στην επιχείρηση και την αναζητά.
Στη συνέχεια βγάζει το όπλο του και την πυροβολεί.
Η γυναίκα τραυματίζεται θανάσιμα.
Ο άνδρας με το ίδιο όπλο βάζει τέλος στη ζωή του.
Ο 41χρονος δράστης ήταν πυγμάχος και δημιουργούσε συχνά προβλήματα στην πρώην σύντροφό του.
Για τον λόγο αυτό, τον Ιανουάριο του 2021, είχε προχωρήσει σε ασφαλιστικά μέτρα κατά του δράστη.
Το ζευγάρι ήταν μαζί περίπου τρία χρόνια, ωστόσο μετά τον χωρισμό του ο πυγμάχος δεν σταμάτησε να την ενοχλεί.
Νίκαια 22/1/2023
Ο 50χρονος σύζυγος του θύματος, αλλά και δράστης της δολοφονίας φαίνεται να έπνιξε με τα ίδια του τα χέρια,
τη 54χρονη προτού καλέσει τις αρχές, ενώ είχε απασχολήσει και στο παρελθόν τις αρχές για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας.
Μάλιστα, είχαν και μια ανήλικη κόρη 12 ετών, η οποία δεν ήταν στο σπίτι της ώρα της τραγωδίας αλλά στη Σαλαμίνα με τη γιαγιά της.
Όλες αυτές οι περιπτώσεις συνεπώς είναι ένα μικρό δείγμα των γυναικών που χάθηκαν την τελευταία τριετία,
από το χέρι ανθρώπων που κάποτε πίστευαν πως θα τις έκαναν ευτυχισμένες.
Αν παρ’ όλα δεν έχεις διαβάσει τα στατιστικά στοιχεία σε προηγούμενο άρθρο μας, κάνε ένα κλικ εδώ.
Χρόνια πολλά λοιπόν σε κάθε γυναίκα πάνω σε αυτό τον πλανήτη που την κάνουν να νιώθει μοναδική, επειδή είναι…
Αλλά και χρόνια πολλά, στην γυναίκα που έχει χάσει την πίστη στον εαυτό της, νιώθει εγκλωβισμένη και πως φταίει για ότι της συμβαίνει!
Κάνε τον δώρο στον εαυτό σου, δες την μοναδικότητα σε κάθε τι που σε κάνει να είσαι εσύ, ακριβώς όπως είσαι
και πέτα οτιδήποτε σε εμποδίζει και σου δημιουργεί άσχημες σκέψεις!
Να χαίρεστε όλες τις γυναίκες της ζωής σας λοιπόν, να τις αγαπάτε και να τις αγκαλιάζετε, κάθε μέρα και λίγο πιο σφιχτά..
Άλλωστε… κανείς δεν πέθανε από αγάπη!
