Μαθαίνω όσο ζώ και εξελίσσομαι…
Μαθαίνω από τα ίδια μου τα λάθη…
Όποιος δεν έκανε ποτέ λάθος σημαίνει, πως δεν έχει δοκιμάσει ποτέ κάτι καινούριο στη ζωή του. «Αινστάιν».
Και ναι… Είναι μεγάλη αλήθεια.
Από τη στιγμή που σαν βρέφη αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τη ζωή γύρω μας, είναι τα λάθη,
η επιμονή και η προσοχή που μας οδηγούν στην γνώση.
Αυτά μαθαίνω από την πρώτη μέρα της γέννησης μου.
Είναι η ενθάρρυνση από τους γονείς και το περιβάλλον μας, που μας δείχνουν το σωστό τρόπο πως να πέφτεις,
και πώς να σηκώνεσαι.
Κανένα παιδί δεν νιώθει άβολα ή άσχημα όταν κάνει λάθος.
Είναι κομμάτι της γνώσης, της ίδιας της ζωής.
Μεγαλώνοντας όμως όλα αλλάζουν.
Όταν θεωρούμε τα λάθη μας αποτυχία, μετά και η αποθάρρυνση είναι προ των πυλών μαζί με τις ενοχές στον εαυτό μας.
Πολλές φορές με το φόβο να μην κάνουμε λάθος αποφεύγουμε να δοκιμάζουμε καινούρια πράγματα,
με αποτέλεσμα να υπάρχει στέρηση καινούριων εμπειριών και ευκαιριών στη ζωή μας.
Μια απλή παραδοχή όμως μπορεί να αλλάξει ριζικά τον τρόπο που βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε το λάθος στη ζωή μας.
Αυτή είναι όπως λέει και ο σοφός λαός «από τα λάθη μας μαθαίνουμε» γιατί το λάθος είναι ένα από τα βασικότερα εργαλεία μάθησης.
Αυτός που έχει το φόβο του λάθους είναι τις περισσότερες φορές συντηρητικός και καταρρέει ψυχολογικά όταν δεν καταφέρνει το τέλειο.
Γιατί όμως αντιμετωπίζουμε το λάθος στον επαγγελματικό μας χώρο με φόβο;
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται και πολύ ανάλυση.
Σίγουρα στον εργασιακό μας χώρο υπάρχουν άτομα που «βολεύονται» με το σίγουρο, με αυτό που θεωρούν ότι το ξέρουν καλά
και αρνούνται πεισματικά να δοκιμάσουν οτιδήποτε καινούριο.
Είναι το λάθος αποτυχία;
Άτομα που θεωρούν πως το λάθος είναι αποτυχία και που προκειμένου να αποτύχουν μένουν στάσιμα και πεισματικά προσκολλημένα στη
«ζωνή της άνεσης», δηλαδή σε αυτό που γνωρίζουν και τους προσφέρει την ασφάλεια και τη σιγουριά της αποφυγής του λάθους.
Αυτή η κατηγορία ανθρώπων, σίγουρα στο οικογενειακό ή και στο εργασιακό τους περιβάλλον έγινε με τον λάθος τρόπο.
Δεν του δώσανε την ενθάρρυνση να δοκιμάσει, ίσως τον επικρίναν για τα λάθη του και ανέπτυξε σαν άμυνα την αποφυγή να μαθαίνει
και να εξελίσσει τις παραπάνω ικανότητές του.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε σε αυτές τις καταστάσεις;
Η λύση είναι μία και μοναδική.
Η ενθάρρυνση να δοκιμάζει σιγά σιγά καινούρια πράγματα και η σωστή καθοδήγηση με σεβασμό και αγάπη έτσι ώστε,
να βελτιώνει σταδιακά τις δεξιότητες του.
Έτσι αποκτά και εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Το να διηγούμαστε και εμείς περιστατικά που και εμείς οι ίδιοι μέσα από τα λάθη μας μάθαμε και βελτιωθήκαμε πολλές φορές λειτουργεί
και αυτό ενθαρρυντικά.
Παρόλα αυτά υπάρχει και μια άλλη κατηγορία συναδέλφων μας, αυτή που δοκιμάζει τα πάντα,
αυτή που κάνει λάθη που αυτή που έχει πάντα μια δικαιολογία έτοιμη να αποδείξει ότι το λάθος δεν ήταν ποτέ δικό του.
Αυτή είναι μια πιο δύσκολη και επικίνδυνη κατηγορία μιας και εδώ πια έχουμε να κάνουμε με τον παράγοντα πελάτισσα.
Η πελάτισσα από την εμπειρία μου, αν την αντιμετωπίσουμε με «δικαιολογίες» σε περίπτωση λάθους σίγουρα θα φύγει
δυσαρεστημένη και δύσκολα θα επιστρέψει.
Πρέπει να μάθεις ότι το λάθος στη δουλειά σου πρέπει να το αντιμετωπίζεις γενναία.
Πρώτο και σημαντικό βήμα είναι η παραδοχή του.
Αν προσπαθήσεις να βγάλεις τον άλλον τρελό τότε έχασες από χέρι.
Δείχνει έλλειψη επαγγελματισμού και σεβασμού προς αυτόν που μας εμπιστεύεται.
Μαθαίνω λοιπόν από τις αποτυχίες μου.
Πως να αντιμετωπίσω το λάθος μου;
Και επειδή όλοι γνωρίζουμε ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα και μέσα στη ζωή μας, μετά την παραδοχή και φυσικά την συγνώμη περνάμε
στο επόμενο βήμα που είναι η άμεση αντιμετώπιση και αν είναι εφικτό με το πιο ανώδυνο τρόπο.
Πολλοί παράγοντες μας οδηγούν σε λάθη στην επαγγελματική μας ρουτίνα.
Ένας παράγοντας όμως που δεν οφείλεται σε μάς είναι η αστοχία υλικού.
Άλλος ένας λόγος είναι ότι δεν έχουμε μάθει να ακούμε.
Άκου προσεκτικά τι σου ζητά η πελάτισσα και αν μπορείς να το κάνεις προχώρα, αν όμως δεν μπορείς είναι καλύτερο να μην την αναλάβεις,
εκτός αν έχεις να της προτείνεις εναλλακτική λύση στο ζητούμενο της.
Ποτέ μα ποτέ μην αναλάβεις εργασία αν από την αρχή γνωρίζεις ότι το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό τόσο για σένα, όσο και για τον πελάτη.
Καταλήγοντας.
Πολύ σημαντικό είναι όταν υπάρχει κάποιο λάθος να το συζητάς με τους συναδέλφους σου, έτσι ώστε να βρείτε για ποιο λόγο έγινε και να
ψάξετε τους τρόπους που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί.
Μια τέτοια κουβέντα οδηγεί στη γνώση και στην αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον.
Οι δικαιολογίες είναι απλά τροχοπέδη στην εξέλιξη και στη μάθηση.
Η παραδοχή είναι πάλι στοιχείο γενναιότητας αυτοεκτίμησης και χαρακτηριστικό ατόμου που προχωρά, μαθαίνει και δημιουργεί.
Όπως και να το κάνουμε το λάθος είναι και θα παραμείνει στοιχείο της ζωής μας και πολύτιμος αρωγός στην εξέλιξή μας.
Φιλικά,
Ελισάβετ Μακρή.
