Ακόμα θυμάμαι εκείνη τη μέρα.
Την ημέρα που πέθανε η ελπίδα…
Την περίμενα πως και πως η αλήθεια είναι.
Ήξερα ότι από αυτήν τη μέρα και μετά θα υπάρξει μια νέα αρχή.
Ή ότι απλά θα υπάρξει ένα τέλος σε κάτι που δεν ήμουν ποτέ έτοιμη να τελειώσει.
Αχ, αυτή η ελπίδα!
Μα πόση δύναμη έχει πια…
Σε κρατάει ζωντανό ακόμα και όταν δεν σου φτάνει ο αέρας να αναπνεύσεις.
Σε κάνει χαρούμενο για κλάσματα δευτερολέπτου.
Σου φέρνει μια γλυκιά μελαγχολία για το ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν όπως παλιά… αν και ξέρεις ότι ποτέ δεν θα είναι όπως πριν.
Νομίζω η ελπίδα ζει χώρια με τη λογική μας.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Γιατί να υπάρχει;
Αλλά και γιατί να μην υπάρχει, θα μου πεις…
Εγώ σε κάποια στιγμή την είχα μισήσει.
Γιατί η λογική της φώναζε αλλά η ελπίδα δεν άκουγε τη λογική.
Όπως δεν άκουγε και κανέναν άλλον τότε.
Ζούσε τη δική της φανταστική ζωή.
Δεν ξέρω αν ήθελε να με σώσει ή να με βλάψει.
Ή αν ήθελε απλά να μείνει για λίγο ακόμα.
Και όταν εν τέλει έφυγε οριστικά, δεν ανακουφίστηκα.
Αλλά θυμάμαι εκείνη τη στιγμή.
Ήταν τόσο ξεκάθαρο.
Ένιωσα αποφασιστικότητα.
Κατάλαβα ότι τώρα είναι η στιγμή που περίμενα.
Το τέρμα και η αφετηρία μου.
Δεν είχε γυρισμό.
Αν και πάλι είχα δύο επιλογές – να μείνω εκεί που ήμουν ή να προχωρήσω.
Και δεν έκανα κάποια επιλογή τότε…
Και η αλήθεια είναι ότι μετά από τόσο καιρό δεν ξέρω πόσα καινούργια βήματα έκανα… «ελπίζω» να έκανα τουλάχιστον ένα…
Καμιά φορά νομίζω πως την ακούω.
Αλλά είναι απλά μια ανάμνηση.
Μια ηχώ από το παρελθόν.
Και όμως την αγαπούσα την ελπίδα.
Γιατί μου έδινε τη δύναμη που τόσο πολύ χρειαζόμουν τότε.
«Ελπίζω» πως κάποια στιγμή θα ξανασυναντηθούμε.
Πάντα με αγάπη,
Ναταλία.
