Μην κρίνεις!

Μην κρίνεις για να μην κριθείς, λέει ο λαός και ένα δίκιο το’χει.

Με μεγάλη ευκολία μπορούμε να κρίνουμε τα πάντα γύρω μας.

Κρίνουμε το πάχος,
το φάρδος,
το ύψος,
το στραβό δόντι,
το 1 φρύδι,
το τσίτωμα ,
το όχι τσίτωμα,
τον γηραιότερο που παλιμπαιδίζει,
τον νεότερο που είναι ανώριμος ,
τον ελεύθερο που σαλιαρίζει,
τον παντρεμένο που ξανασαλιαρίζει,
το να έχεις παιδί,
το να μην έχεις,
το να μην θες να κάνεις, δεν υπάρχει καν σαν επιλογή,
το να δουλεύεις.
το να μην δουλεύεις,
το να κάνεις καλή δουλειά,
το να μην κάνεις,
το να είσαι κοινωνικός ή να μην είσαι….

Θες κ’αλλα;
Σου έχω τουλάχιστον 100 με μεγάλη ευκολία.

Αυτό που δεν κάνεις ποτέ όμως…

Αυτό που δεν σκέφτεσαι ποτέ να κάνεις είναι να μπεις στα παπούτσια του άλλου.

Ναι.
Στα παπούτσια του.

Γιατί τρώει;
Γιατι κουτσαίνει;
Γιατί κλαίει;
Γιατί φωνάζει;
Γιατί; Γιατί; Γιατί;

Ξέρεις γιατί;
Γιατί απλά είναι ένας διαφορετικός, μοναδικός, ξεχωριστός άνθρωπος και αξίζει όσο και εσύ!
Αξίζει όπως όλοι μας.
Η ευτυχία είναι για όλους!
Όπως και να είσαι…
Όποιος και αν είσαι…

Και θα σου πω και κάτι που διάβασα (Έχω την εντύπωση στον αγαπημένο μου Φλαμούρη του οποίου ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσεις τα βιβλία του αν δεν το έχεις ήδη κάνει ! )

Το ξέρεις πως γεννιόμαστε με το 50% της ευτυχίας μας έτοιμο στο dna μας;
Μας έχει ήδη δηλαδή δοθεί από τους προγόνους μας το πόσο ευτυχισμένοι θα νιώθουμε!!!
Το 40% το κατακτάμε με τις σκέψεις μας.
Και ένα 10% είναι από αυτά που αποκτάμε στη ζωή μας μέσω των υλικών αγαθών.

Συμπέρασμα…

Μια ζωή πασχίζουμε για αυτό το 10% ! Δηλαδή χτυπιόμαστε, απογοητευόμαστε, απαρνιόμαστε όλα τα άλλα τα καλά που ήδη έχουμε για να αποκτήσουμε και το επόμενο κινητό, το επόμενο αυτοκίνητο, το επόμενο καλύτερο σπίτι πιστεύοντας πως θα μας κάνει ευτυχισμένους.
Αμ! δε!!
Συνεχίζουμε δηλητηριάζοντας το 40% γιατί πιστεύουμε πως θέλουμε όλο και περισσότερα και δεν “σκαλίζουμε”, δεν εξερευνούμε ποτέ το έτοιμο 50% .

Μήπως τελικά πρέπει να μάθουμε ποιοί είμαστε;
Μήπως πρέπει να πάψουμε να ακούμε τις σειρήνες και να εστιάσουμε το βλέμμα μας ακριβώς δίπλα μας;
Εκεί δηλαδή που υπάρχουν όλα αυτά τα οποία είναι ικανά να μας κάνουν απόλυτα ευτυχισμένους;
Ξέρετε πως παρομοιάζω τις φυτευτές μας ανάγκες;
Βλέπω έναν άνθρωπο που προχωρά σφυρίζοντας ανέμελα και με ένα βλέμμα γεμάτο πονηριά να κρατά ένα καλάμι ψαρέματος ακουμπισμένο στον ώμο του, στο οποίο καλάμι κρέμεται ένα μάτσο απο όλα αυτά που τελικά δεν έχουν ουσία για την ευτυχία μας. Και πίσω του τρέχει ένας καημένος κουρελής , ασθενικός, λαχανιασμένος, πεινασμένος, με τεντωμένα χέρια να πιάσει το καλάμι…
Και όσο πλησιάζει, τόσο πιο μακριά φεύγει το καλάμι….και αν τυχόν το πιάσει, το ξεσκίζει με τα νύχια του και τρέχει για το επόμενο και για το επόμενο….και για το επόμενο.

Θέλει δουλειά να ξεκολλήσει το μυαλό απο όλα αυτά που το επηρεάζουν.
Θέλει δουλειά.

Αλλά αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις.
Ειδικά μέσα σε όλη αυτή τη συγκυρία που βρεθήκαμε παρέα και συνειδητοποιήσαμε πως όλα αυτά τα δεδομένα, τα καθημερινά, τα απλά, τελικά ήταν αυτά που όντως μας “τάιζαν” την ψυχή και το μυαλό.

Για κοίτα γύρω σου , πού βρίσκεσαι ;
Είσαι στο σπίτι σου; στο κομμωτήριό σου ; σε βολτούλα ;
Κάπου θα βρίσκεσαι έστω και στο σούπερ μαρκετ για μια βαρετή ρουτινιάρικη βολτα για ψώνια.
Κοίτα πόσο τυχερός-ή είσαι…
Άλλοι δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα!

Θέλω λοιπόν να προσπαθήσεις και να προσπαθήσω καθημερινά έστω και για λίγα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσουμε τα “δώρα” που μας έχουν δοθεί αλλά τελικά τα θεωρούμε δεδομένα.
Γιά να ψάξουμε λίγο λοιπόν μέσα μας ….μπας και είμαστε ευτυχισμένοι και δεν το ξέρουμε;

Ας κάνουμε μια προσπάθεια.
Για μια πιο ήρεμη και πιο συνειδητοποιημένη ζωή.

xxx
Kalliope Veniou

http://www.kalliopeveniou.gr
http://www.fb.com/kalliopeveniou
http://www.instagram.com/kalliopeveniou_beautyhall